Thijs en de Chinezen, deel 3.

Dé waarheid bestaat niet, er zijn alleen verschillende interpretaties en perspectieven van de wereld om ons heen. Mijn waarheid is een opeenstapeling van mijn cultuur, opvoeding, omgeving, kennis, gevoelens en mijn sterke eigen mening, en omdat deze bouwstenen voor iedereen anders zijn is dit voor iedereen anders. Ik voel dat mijn waarheid aan het veranderen is door alle nieuwe indrukken die ik opdoe in China; door elke interactie met de Chinese cultuur, maar ook juist door gesprekken te voeren met mensen van over de hele wereld. De meest interessante ontmoetingen heb ik hier met mensen gehad die de wereld compleet anders zien dan ik, ze hebben allemaal een ander verhaal en andere ervaringen. Alleen al daarom ben ik hier echt een rijker mens geworden.
Dicht bij mij huis is een abnormaal bruggetje. Het is een voetgangersbrug die twee tamelijk vredige residentiële gebieden met elkaar verbind. Deze gebieden bestaan uit hoge torens waar mensen in betrekkelijke luxe leven, en rustieke parkjes die er in de langzaam ingezette lente steeds mooier uit beginnen te zien. Het bruggetje is om een aantal redenen vrij bijzonder, onder meer omdat het er relatief rustig is. Ik zeg bewust relatief, want het bruggetje wordt waarschijnlijk alsnog op dagelijkse basis gebruikt door het aantal mensen wat er in Uden woont. Het bruggetje is echter vooral bijzonder vanwege de rust die ik er persoonlijk altijd gevonden heb.

Shanghai heeft veel te bieden, maar je komt hier niet om tot rust te komen. Er bruist energie uit alle kleine kieren van elk hoekje van de stad. Er zijn hier honderdduizenden bars, restaurants, muziektentjes en clubs die soms wel tot 11 uur in de ochtend open zijn en nog eens honderdduizenden winkels en massagesalons die 24 uur per dag geopend zijn. Je kunt op elk gewenst moment van de dag, op iedere willekeurige plek in Shanghai binnen een aantal minuten een taxi vinden, en waar je ook loopt in de stad; je loopt nooit alleen. Er is namelijk altijd wel een dwaze Chinees te vinden die je aankijkt met een blik waar zijn gemengde gevoelens uit blijkt. De blikken geven mij het idee dat ze ervan houden dat ze buitenlanders een klein beetje haten, en dat ze het haten dat ze stiekem ook een beetje van ons houden. Heel verwarrend allemaal dus. En al helemaal lastig om in deze drukte de juiste mindset te vinden om een blog te gaan schrijven!

Het is half 11 op een milde zondagavond begin april, en ik loop over het rustige bruggetje. Ik loop naar de kant met het mooiste aanzicht en laat mijn ellebogen rusten op de natuurstenen rand van de brug. Ik kijk even om mij heen om er zeker van te zijn dat ik me niet vergis, maar tot mijn verbazing zie ik inderdaad niemand. In een van de drukste steden van de wereld ben ik zowaar even helemaal alleen op dit bijzondere bruggetje! Om de rust te kunnen waarderen zet ik mijn muziek op pauze – mensen die mijn muzieksmaak een beetje kennen weten namelijk dat je daar niet echt rustig van wordt – en ik bewonder hoe de reflectie van de met LED verlichte hoge gebouwen danst in het rustig kabbelende water onder mij. Het enige wat het moment scheidt van perfectie is al het afval wat ik tussen de schitterende reflectie door zie, maar ik kan er op dit moment alleen maar van glimlachen. Ik ben immers in China, en de rommel hoort er nu eenmaal bij.

Het moment leent zich niet alleen voor visuele reflectie in het water, maar ook voor reflectie van de ziel. Door mijn drukke leventje in Shanghai is het soms lastig stil te staan bij alles wat ik meemaak en wat het met mij doet, maar onherroepelijk dwingt de rust mij tot nadenken. Ik denk vooral aan de onvergetelijk mooie dingen die ik meegemaakt heb, maar ook aan de bijzondere ontmoetingen met alle verschillende mensen die naar deze stad komen. De glimlach is nog niet van mijn gezicht verdwenen en wordt versterkt door de gedachte aan al de interessante ervaringen van de afgelopen twee maanden. Want ondanks dat de tijd vliegt, besef ik soms niet dat al die nieuwe indrukken in een dergelijk korte periode passen.

De mooiste indrukken heb ik opgedaan in de Yellow Mountains, waar ik tijdens mijn vorige blog al even naar refereerde. De ruimte en de rust die ik vond in de bergen was een immense bron van inspiratie en brandstof voor een heleboel drukke weken die volgden. Twee weken geleden was het dan tijd om naar Beijing te gaan. We vertrokken vrijdagavond met de slaaptrein naar de hoofdstad die ongeveer 1200 kilometer van Shanghai vandaan ligt om een stad aan te treffen die zonovergoten bleek te zijn in dat bewuste weekend. Bovendien accentueerde het gebrek aan belachelijke hoogbouw het warme zonlicht omdat het in tegenstelling tot in Shanghai ruimte laat voor de zonnestralen om je overal te volgen.

De stralen gaven de stad een ongeëvenaarde schoonheid. Het immense Tiananmen plein, de prachtige tempels van de verboden stad en de schitterende parken waar de stad om bekend staan zijn erg bijzonder om te zien in het zonlicht en met het buitengewone gezelschap waarvan ik het genoegen had door vergezeld te worden. De meest onvergetelijke gebeurtenis vond echter op de tweede dag plaats van onze rappe trip door de hoogtepunten van de stad. Deze dag stond namelijk in het teken van de mythische Chinese muur. Deze machtige verdedigingsmuur telt in totaal ruim 21,000 kilometers, waarvan ik er zo’n vijf heb mogen bewandelen. Het historisch perspectief wat je ten deel valt als je op een hoog punt van de muur ziet dat hij helemaal doorloopt tot aan de horizon is niet in woorden te beschrijven. De grootsheid zit hem namelijk niet in de stukken die je kunt bewandelen op een dag, maar juist in de stukken die je niet ziet.

Tussen de speciale weekenden door maak ik ook dingen mee die ik inmiddels als alledaags bestempel, terwijl het eigenlijke best bijzondere dingen zijn voor een simpele jongen uit Venhorst zoals ik. Iedere ochtend prop ik mezelf bijvoorbeeld samen met duizenden andere mensen die ook naar hun werk gaan in de treinen van het meest uitgebreide metronetwerk van de wereld. Het doet me nu niet zo veel meer, maar in de eerste weken had ik toch echt wat meer persoonlijke ruimte nodig; zeker in de ochtend. Ook eet ik elke dag bij de Chinees tijdens mijn lunchpauze. Ik begin inmiddels een beetje een hekel te krijgen aan hun neiging om alle groente tot soep te koken en vervolgens te bakken in vettige soja- en sesamsaus, maar desalniettemin zijn deze maaltijden ervaringen die ik niet snel zal vergeten.

Ook tijdens mijn stage maak ik dingen mee wat mijn perspectief sterk verruimd. De kamer van koophandel waar ik stage loop organiseert namelijk vele evenementen waar hooggeplaatste sprekers seminars geven over de meest uiteenlopende zakelijke topics. Ik leer hier erg gedreven ondernemers kennen met bijzondere verhalen, die mij aanzetten over mijn carrière na te denken. Azië blijkt namelijk een continent waar het voor expats – de term voor hoogopgeleide buitenlanders die worden ingezet in vestigingen van westerse bedrijven in relatief minder ontwikkelde gebieden – barst van de zakelijke mogelijkheden, en zij laten mij ook inzien dat de weg naar die kansen niet altijd over de gebruikelijke paden loopt. Als ik op zoek blijf gaan naar ervaringen waar ik veel van kan leren en vooral naar het maken van connecties met gelijkgestemden, zullen deze kansen zich in elk geval blijven openbaren.

Het was een van mijn persoonlijke doelstellingen om te zien wat het mij doet om helemaal alleen naar de andere kant van de wereld te reizen om daar een half jaar te leven en te werken. Nu dit avontuur ongeveer twee maanden onderweg is, en ik veel verschillende elementen gezien heb van het leven in China, maar ook het bedrijfsleven van een expat in Shanghai, kan ik zeggen dat mijn kijk op de wereld sterk is verruimd door alle andere indrukken en perspectieven. Ik heb schitterende bergen beklommen, de Chinese muur bewandeld, en meegemaakt hoe het is om te werken in een van de vreemdste landen op, en daardoor ben ik de dingen in een heel ander perspectief gaan zien. Financieel ben ik er misschien niet direct op vooruit gegaan, maar ik kom zeker weten een stuk rijker terug!

Terwijl ik weer zie hoe een stuk plastic de reflectie van de meest flamboyant verlichte toren langs de rivier verstoort, merk ik dat ik al bijna een half uur geruisloos naar het water heb staan glimlachen. Ik draai me om en zie dat er inmiddels toch weer wat mensen op de brug aanwezig zijn. Het lijkt er op dat ik niet de enige ben die hier rust vind want aan de andere kant staan ook mensen wat naar de rommel in het riviertje te loeren. Ook lopen er wat mensen voorbij met een rustigere pas dan je op andere plekken in de stad van ze ziet. Ik haal een keer goed adem en ik stop de oortjes weer terug in mijn oren. Ik zet mijn herrie weer aan en ik zet de eerste van een reeks ferme en doelbewuste stappen richting huis. Het is namelijk weer hoog tijd om een blog te schrijven!